Bir insanın büyüklüğü bazen kazandığı kupalarla değil, kaybetmeyi göze aldığı konforla ölçülür. Sadio Mané’nin hikâyesi, yoksulluğun içinden doğan bir iradenin, şöhreti aşarak yeniden insanlığa dönmesinin hikâyesidir. Senegal’in küçük bir köyünde, elektriğin, asfaltın, hatta bazen suyun bile olmadığı bir yerde başladı her şey. Açlıkla, savaşla, yoksullukla yoğrulan bir çocuk, bir gün dünyanın en büyük statlarında milyonların alkışladığı bir yıldız olacaktı.
Ama Mané, o alkışın anlamını erken kavradı: şöhret, paylaşmadıkça yük; kazanç, dönüştürmedikçe anlamsızdır. Bugün onun adını sadece futbol istatistikleriyle değil, inşa ettiği okullarla, hastanelerle, su kuyularıyla duyuyoruz. Köklerini unutmadı; doğduğu köyde her evde bir ışık yandığında, o ışığın bir kısmı kendi emeğinin yankısıydı. Kimi sporcular için şöhret bir yükselme aracıdır; Mané içinse, halkına eğilmenin, borcunu ödemenin yoludur. O, “ben kazandım” demedi hiçbir zaman; “Biz iyileşiyoruz” dedi.
Mané’nin hayatı bize, modern sporun yüzeyselliğine karşı sessiz bir ders verir. Spor artık çoğu zaman bir gösteri, bir endüstri, bir haz ekonomisi haline geldi. İzleyici, ekranın başında birkaç saatlik heyecan yaşar, sonra unutulur her şey. Oysa Mané’nin temsil ettiği anlayış, sporu bir varoluş biçimi, bir ahlaki eylem alanı olarak görür. Terin, emeğin, direncin ve paylaşmanın anlamı burada yeniden doğar. Bu yönüyle Sadio Mané, çağdaş dünyanın gürültüsü içinde erdemli bir sessizliktir.
Servetini sergilemek yerine paylaşmayı seçmiş, kariyerini tanıtım değil, tanıklık olarak yaşamıştır. Bir yoksul çocuğun yeryüzünde adil bir paya kavuşabilmesi için, önce birinin kendi hakkından vazgeçmesi gerektiğini bilir. Ve o kişi, çoğu zaman sahada koşan bir yıldız değil, vicdanla yürüyen bir insandır. Bugün spor, küresel bir eğlence sektörüne dönüşmüşken; Mané, Marcus Rashford, Mohamed Salah, Manny Pacquiao gibi isimler bize bir şey hatırlatıyor: Spor, yalnızca kazanmak için değil; insan kalabilmek için yapılır.
Mané’nin hikâyesi, “başarı” kelimesini yeniden tanımlar. O artık bir futbolcu değil, kendi halkının vicdanında yankılanan bir insandır. Ve belki de asıl zafer, bir ülkenin çocuklarına “bir gün ben de başarabilirim” dedirtebilmektir. Bazen bir top, yalnızca bir oyun değil, bir duadır. Bu dua kimliğinden, inancından uzaklaşmadan en tepede bile var olmanın, kendi kalmanın simgesidir. Belki de bu zamanın insanları için özellikle gençleri için en kıymetli hazine kimliği ile var olabilmeyi başarabilmektir.
Bir köyün, bir mahallenin çocukları o topun peşinde koşarken, aslında hayatın kendisini kovalarlar; açlığı, korkuyu, yoksulluğu geride bırakmak için. Ve biri çıkar, o topu sadece gol için değil, adalet için sürer. İşte o zaman futbol, bir spor olmaktan çıkar; insanlığın kendini hatırladığı bir sessizliğe dönüşür. Hoşça bakın zatınıza…
