Mahzun ve mazbut hayatlarımıza huzur, sükûnet ve şefkat dağıtan sen, sessizce gidiyor musun Ramazan?
Çöle dönen gönüllerimizde çiçekler açmıştı oysa
Kırılmış kalplerin tamiri için uzanmıştı eller
Bir parça ekmekle bir gönül almanın mümkün olduğunu öğretmiştin bize
Sevginin para ile satın alınamayacağını
Seven insanın aynı zamanda affedebileceğini
Güzelliğin surette değil gönüllerde yeşeren bir değer olduğunu öğretmiştin
Şimdi sessizce çekip gidiyor musun Ramazan?
Gönülden gönle kurulan bağın ne kadar kuvvetli olduğunu
Azim ve gayretle büyük dağların aşınabileceğini
İnsanı keşfetmenin atomu keşfetmekten daha zor olduğunu öğretmiştin bize
Bir sıcak tebessümle bir gönlün kazanılabileceğini
Bir samimi elle bir kırılan bir kalbin tabir edilebileceğini
Bir tatlı sözle yüreklerde bir devlet kurulabileceğini
İçten bir bakışla nice yolların kat edilebileceğini öğretmiştin bize.
Peki, şimdi sessizce gidiyor musun Ramazan?
Kardeşlerimizle aramızı açan duvarı nasıl yıkmamız gerektiğini
Kötünün kötülüğü karşısında “ben orucum” deyip sabrı kuşanmanın değerini
Nefsimizin taleplerine karşı hayır diyebilmeyi öğretmiştin bize.
Peki, şimdi sessizce gidiyor musun Ramazan?
Giderken al götür bütün kötülükleri, dağları inleten çocuk çığlıklarını, kötünün kötülüğünü al götür Ramazan!
Yoksa bu metruk ve karanlık dünya yaşanılmaz hale gelecek!
