Görevimiz, önce kendimizi, sonra ailemizi, sonra akrabalarımızı,
sonra komşularımızı, köyümüzü, mahallemizi, şehrimizi, ülkemizi ve tüm
insanlığı uyarmak.
Nereden gelip nereye gittiğimizi bildirmek.
Görevimiz, yolu ve yolcuyu yaratanın, yolun sonunun
nereye varacağını haber verenin uyarısını duyurmaktır.
Bu yolda ilimsiz yürünemeyeceğini haber vermiş ve okumayı
ama yaratanın adıyla yaratanın kitabını okumayı emretmiş.
Kalem Suresi nde kaleme ve divite dikkat çekmiş.
İnsanları uyarırken can taşıyan insanlar arasında ayırım
yapılmaması gerektiğine dikkat çekmiş ve Sevgili Peygamberimizin şahsında bizi
uyarmış.
Sevgili Peygamberimiz, bir gün Mekke nin ileri
gelenlerine uyarı görevini yaparken kör olan Abdullah bin Ümmü Mektüm gelip
kendisine de bir şeyler söylemesini istediğinde Sevgili Peygamberimiz, o esnada
önemli insanlarla meşgul olduğundan yüzünü ekşiterek sırtını döndüğünden dolayı
Allah (C.C.) şu ayetleri indirir:
1-Yüzünü ekşitti ve döndü.
2-(Peygamber), yanına O âmâ/kör geldi diye.
3-Ne bilirsin, belki O, arınacak.
4-Yahut öğüt alacak ve ona o öğüt fayda verecek.
5-Ancak, öğüde ihtiyacı olmadığını zan edene gelince,
6-Sen ona yöneliyorsun.
7-Arınmamasından sana ne
8-Sana koşarak gelene gelince,
9-O korkuyor (Rabbinden).
10-Sen ise onunla ilgilenmiyorsun
11-Sakın (körlere, fakirlere yüzünü ekşitme), çünkü bu
(Kur ân) bir öğüttür.
12-Dileyen onu öğrenir/öğüt alır.
Aslında kıyamete kadar gelecek insanlık eğitilmiş oluyor
bu ayetlerle.
İlk Müslüman olanlara bakarsanız her yaş ve sınıftan biri
var.
Kadınlardan Hazreti Hatice anamız,
Yaşlı, soylu ve zenginlerden Hazreti Ebubekir,
Genç ve
çocuklardan Hazreti Ali,
Köle, fakir ve işçilerden Zeyd bin Harise. (Allah
hepsinden razı olsun.)
Uyarıda insanlar arasında ayırım yapmayacağız.
100 yaşında hastanede ölümünü bekleyen bir kâfire dahi
gönül elimizi uzatacağız ve son zamanlarında da olsa imanla gitmesi için
çalışırken bir gence verdiğimiz gayreti ona da göstereceğiz.
Yaşlılık tendedir.
Canlarımızla biz hepimiz, yaşıtız.
Tebliğde ve hizmette zengin-fakir, yaşlı-genç,
özürlü-özürsüz, soylu-soysuz, rütbeli-rütbesiz ayırımı yapmayacağız.
Bu konuda Sevgili Peygamberimiz bizi uyarır:
İkrad dan/boyun büken olmaktan sakının
-Ya Resulûllah İkrad nedir
-Sizden biri devlet başkanı veya yetkili bir amir
olduğunda yanına bir dul, yetim veya bir fakir geldiğinde, Bekle, ihtiyacın
karşılanana kadar denir. O bekler ama ihtiyacı karşılanmaz, karşılanması için
emir de verilmez ve boynu bükük oradan döner. Ama zengin ve soylu biri
geldiğinde onu hemen yanına oturtur ve ihtiyacınız nedir diye sorar. O da şu
şu der.
Devlet başkanı veya o amir, Hemen ihtiyacını
karşılayınız ve acele ediniz der. (Taberani, Müsned üş Şamiyyin 2/33, Ebu
Nuaym el Isfehani, Hılyet ül-evliya 6/108.)
Günümüzde kapı önünde beklemeye de izin verilmiyormuş.
Önceden randevu alınıyormuş.
Garibin biri anlattı, Çok yakından tanıdığım, yıllarca
beraber çalıştığım, nice gecelerde neler yapılabilir diye kafa yorduğum bir
dostum, o makama çıkınca üç defa randevu için telefon ettim, aradan iki yıl
geçti, henüz cevap gelmedi dedi ve boynunu büktü.
Güçlüye boyun büken, güçsüzün boynunu büken olmayın.
