Öztürk, İmam Ebû Hanîfe nin bir kısım alimler tarafından tenkit ve cerh edilmesini 4 sebebe bağlamaktadır:

A. Zorba Emevî ve Abbasî yönetimlerine karşı çıkması ve bu yönetimlere karşı gerekirse kılıç kullanılmasını önermesi,

B. İslam da akılcı akımın öncüsü olması,

C. Hz. Muhammed dışında eleştirilmez kişi, Kur an dışında eleştirilmez kitap kabul etmemesi,

D. Hadis diye nakledilen sözlerin Kur an a aykırı olanlarına Peygamberimizin sözü olarak itibar etmemesi.

Bu maddeler üzerinde tafsilatlı bir şekilde durup her birini ayrı ayrı çürütmek benim için ayrı bir hoşluk olurdu doğrusu. Ama bu yazı serisini daha fazla uzatmak istemiyorum. Sadece şu kadarını söyleyeyim: İmam Ebû Hanîfe, zalim yöneticilere karşı ayaklanıp onları öldürmeye, Ümmet in daha fazla maslahatı bulunması durumunda cevaz vermiştir. Bu doğrudur. Ama bu, onun, bütün Emevi ve Abbasi idarecilerine karşı çıktığı ve onlara karşı kılıç kullanmayı tecviz ettiği anlamına gelmez.

Öztürk ün bu mesele hakkında kullandığı ifade bir miktar tevil götürebilir; ancak diğer 3 madde tamamen Öztürk ün hayal gücünün ürünüdür ve İmam Ebû Hanîfe ye iftiradır! Dolayısıyla Öztürk ün, konumunu ve fikirlerini İmam Ebû Hanîfe üzerinden müdafaa etmesi tam bir "istismar"dır!

4. Öztürk ün devirdiği bir başka çam, büyük muhaddis Ebû Hâtim er-Râzî yi İmam Ebû Hanîfe yi suçlayanlar zımnında "Şii imamlar" arasında zikretmesidir.

Oğlu Abdurrahman b. Ebî Hâtim er-Râzî, el-Cerh ve t-Ta dîl isimli eserinde İmam Ebû Hanîfe ye ayırdığı bölümde babasından naklen bir tek rivayete yer vermiştir. Orada da babasının doğrudan İmam a yönelik herhangi bir suçlaması yer almamaktadır.

Ebû Hâtim er-Râzî nin "şii" olduğunu ise Hadis Tarihi ilk defa Yaşar Nuri Öztürk ün kaleminden öğrenmiş olmaktadır!!

5. İtikaden Ehl-i Sünnet ten olduğunu söylemesi Öztürk adına müsbet bir durumdur. Ancak mezhepler tarihi, Hz. Peygamber (s.a.v) in şefaati kabul edilecek şefaatçi olarak görülemeyeceğini(1), Hz. İsa (a.s) ın göğe kaldırılmadığını ve kıyamete yakın yeryüzüne inmeyeceğini(2), icmaın şer î bir delil olamayacağını(3), abdestte ayakların yıkanmasıının şart olmadığını (isteyenin ayaklarını mesh etmekle yetinebileceğini)(4), Müslüman kadının Ehl-i Kitap erkekle evlenebileceğini(5), kadınların muayyen dönemlerinde namaz, oruç gibi istedikleri ibadeti yapabileceklerini(6) söyleyen bir Sünni ile ilk defa karşılaşıyor!

Şüphesiz burada samimiyet sorgulaması yapmaya niyetimiz de, yetkimiz de, imkânımız da yok. Ancak burada Öztürk e düşen bir mükellefiyet var: Ehl-i Sünnet olduğu davasında inandırıcı olabilmesi için bu ve yer kaplamaması için burada zikretmediğim benzeri meselelerdeki tavır ve kabullerini paylaşan bir Ehl-i Sünnet alimi veya böyle bir alimin eserini göstermek durumundadır. Aksi halde, meselenin mahiyetine vakıf olma imkânından yoksun bulunan okuyucularını yanıltmış kişi durumuna düşecektir!

6. Öztürk, Kadı Abdülcebbâr dan şöyle dediğini naklediyor: "İmamı Âzam diyor ki, Eğer müminlerin emiri Hz. Ali nin izlediği tavır olmasaydı Muaviye, Amr b. As, Ebu Mûsa el-Eşa rî gibi kebîre (büyük günah) sahiplerinin durumlarını bilemezdik." (Kadı Abdülcebbâr; Şerhu l-Hamse, Kahire, 1965, s. 138)

Adı geçen Mu tezilî alimin Şerhu l-Usûli l-Hamse isimli eserinin benim elimdeki baskısı Mektebetu Vehbe tarafından neşredilen 1408/1988 tarihli 2. baskı. Orada (141) İmam Ebû Hanîfe ye atfedilen söz aynen şöyle: "Emiru l-Mü minînin (Hz. Ali (r.a) ın) bâğîler (meşru hükümete isyan edip baş kaldıranlar) konusunda izlediği yol olmasaydı bâğîlere uygulanacak ahkâmı bilemezdik."

Kadı Abdülcebbâr ın adı geçen eserinin benim elimdeki baskısında bu konuda İmam Ebû Hanîfe ye atfen bundan başka bir söz bulamadım.

Öztürk ün aktardığı satırlar ise Kadı Abdülcebbâr ın, İmam Ebû Hanîfe ye atfettiği mezkûr cümleden önce kendi ifadeleri olarak yer alan cümlelerle benzeşiyor. Burada bir "kalem kayması" olmasın!

7. Öztürk kendisinin, "Kur ancı", "Ehl-i Sünnet in büyük bilginlerinden" diye tavsif ettiği İbn Teymiyye ve İbnu l-Cevzî gibi alimlerin devamı olduğunu söylüyor. Oysa bu ilişki de İmam Ebû Hanîfe veya el-Gazzâlî ile arasında kurduğunu anımsatan, "inandırıcı olmayan" bir ilişki. Zira adı geçen bütün bu alimler Öztürk ün "uydurulan din" dediği zeminin sımsıkı bağlıları olarak eser vermiş, mücadele etmiş, talebe yetiştirmiş kimseler.

Bu ne yaman çelişki böyle!!

1) Bkz. İslam Nasıl Yozlaştırıldı, 578.

2) Kur an daki İslam, 599 vd.

3) A.g.e., 628 vd.

4) A.g.e., 658 vd.

5) A.g.e., 425-6.

6) A.g.e., 429.