Yine geçiş garantisi!

Ulaştırma Bakanı, Kanal İstanbul projesini yapacak yüklenici firmalara geçiş garantisi verileceğini açıklıyor.

Bu tür projelerin bütçeye yük olmaması için geçiş garantisi verilmesinin şart olduğunu söylüyor.

Ulaştırma Bakanı’nın açıklamalarını duyunca “eyvah ki eyvah” demekten kendimizi alamadık.

Zira daha önce böyle geçiş, uçuş, yatış garantileri verilen yatırımların başlarına gelenleri unutmuş değiliz.

Geçiş garantisi verilen köprüleri, uçuş garantisi verilen havaalanlarını, yatış garantisi verilen şehir hastanelerinin içine düşmüş oldukları durum belli iken yeni geçiş garantisi karşısında nasıl “eyvah ki eyvah” denilmez!

Ülke yönetiminde söz sahibi olanlar bütçeye yük olmasın diye birtakım yatırımları böyle garanti vererek yüklenicilere yaptırmak istiyorlar.

Amaç belli!

Belli ki “bütçemizden para çıkmasın, yüklenici bir süre gelir elde etsin, sonrasında da yapılan yatırım ülkeye kalsın” diyorlar.

Ama hayaller ile gerçekler örtüşmüyor.

Ne köprülerden tahmin edilen sayıda araç geçiyor, ne havaalanlarından tahmin edilen sayıda kişi uçuyor ne de şehir hastanelerine umulan sayıda hasta yatıyor.

Bütçeye yük olmasın diye garanti verilerek yüklenicilere yaptırılan yatırımlar sonrasında daha büyük bir yük olarak bütçeye geri dönüyor.

Yani ülkeyi yönetenlerin evdeki hesapları çarşıya uymuyor.

Kâr edelim derken çok büyük zararlara kapı aralanıyor.

Bugüne kadarki uygulamalar ülkeyi yönetenlerin tahminlerinde oldukça isabetsiz olduklarını ortaya koyuyor.

Ne yaptırılan köprülerden tahmin edilen sayıda araç geçiyor.

Ne yaptırılan havaalanlarından tahmin edilen sayıda insan uçuyor.

Ne yaptırılan şehir hastanelerine umulan sayıda hasta yatıyor.

Bırakın tahmin edilen sayıda hasta yatmasını, bir de bu şehir hastanelerinin yanına bir de şehir inşa etmek gerekiyor.

Bu kadar isabetsizlik ortada iken yine aynı yöntemde ısrar edilmesi karşısında ne diyeceğimizi şaşırıyoruz desek yeridir.

Bir kere yaptık tahminimiz tutmadı, iki kere yaptık tahminimiz tutmadı, üç kere yaptık tahminimiz tutmadı artık bundan vazgeçmeliyiz denilmiyor.

Yani bir türlü ortaya çıkan olumsuz tablolardan gereken ibret dersi alınmıyor.