Kardeş Kaybı

Anne baba yitiminden sonra.

Çocukluk masalının en önemli kahramanı kardeş.

Ona bir şey olacağı hiç aklınıza gelmez.

Küçüktür daha.

Ya da yanılırsınız işte.

Küçük kardeşin çok uzun yaşayacağını,

O solmayan çocukluk masalından hiç çıkmayacağını sanırsınız.

Televizyonların olmadığı uzun, güneşli yaz günlerinde,

Çocuk oyunlarında daima gözünüzün üstünde olduğu,

Düştüğünde, dizlerini kanattığında yardımına koştuğunuz,

Ablasının peşinden ayrılmayan o minikle,

Anılarıma bakıyorum da.

Gözlerime yaşlar doluyor.

Hayat aslında ne kadar da kısadır.

Daha dün gibidir, onunla radyo tiyatroları dinlediğimiz saatler.

Zaten televizyondan fazla haz etmedi.

Ölene kadar yine radyosuyla haşır neşir oldu.

Yaramaz, erçel, ele avuca sığmayan o minik, annemin gözbebeğiydi.

Sanki çocukları paylaşmışlardı.

Babam, aradaki üç yaş fark ile annemin bebekle ilgilenmesinden benim üzülebileceğimi düşünüp hep benimle ilgilendi,

Biraz büyüdüğümüzde akşam işten dönüşünde çocuklarına getirdiği çikolataları dağıttığında,

Ya da okula başladığımızda elimizden tutup İstanbul’un tarihi yerlerini gezdirip medeniyetimizin musikisini ruhlarımıza duyurmaya çabaladığında,

Bazen çekişmelerimizde,

İkimizin de mızıkçılık yaptığı vakit,

“Tabii babam en çok seni seviyor” diye küsmelerinde,

Pikniklerimizde, kahvaltılarda, bahçedeki akşam yemeklerinde annemin bu nazlı, yemek yemeyen, iştahsız çocuğa bir şeyleri zorla yedirme sıkıntıları,

Ne pişirse “ben onu sevmem” diye hemen itiraz edişi,

Genç olduğumuzda mahallenin kızlar ve oğlanlar olarak artık ayrılan buluşmalarımızda,

Ya da uzun bir seyahate daima birlikte çıktığımız,

Yol arkadaşım,

En fazla evlenip yuvadan ayrıldığımda mahzunlaştı.

Ben şimdi kiminle konuşacağım,

Yalnız kaldım, deyip boynunu büktü.

Yaşadığım şehre geldiğinde dünyalar benim oldu.

Kardeşim Yavuz gelmiş, İzmir’deki o eski mahalle sevincime tanık olmuştu.

Garipliğimi gidermişti.

Sanki İstanbul’u getirmişti.

Çocukluğumu, gençliğimi yaşatmıştı.

Onunla İzmir’i dolaşmak nasıl güzeldi.

Konak, Narlıdere, Balçova, Karşıyaka, Basmane, Urla, Çeşme…

Fuarda oyuncaklara binmiş, geçmişi yaşamıştık.

İlk çocuğum doğduğunda, “dayı oldum” diye sevinçle bağırmıştı.

Nasıl sevmişti bebeği.

Kendisinin de iyilik abidesi çok hayırlı bir eşi ve üç tane pırlanta gibi evladı oldu.

Babasının geleneğini sürdürdü,

İki oğlunu çok sevse de, veliahtı daima kızıydı.

Onlarla gurur duydu.

Fakat merhametli yüreği aile geleneğimizden ayrılmadı, kızını çok sevdi.

Üç hafta içinde teşhisi, tedavisi, vefatı gerçekleşti.

Amansız hastalık sinsice ilerlemiş, her yerini sarmış, son döneminde anladık.

Vefatı da çok güzel oldu.

Doktorlarının, “bu hastalığı olanlar, çok zor can verir, ağrıları çok olur” ihtarları ile hepimiz bir kez daha yıkılırken,

Melekler gibi hızlıca, huzurla, güzel bir ölüm ile Rabbimize kavuştu.

Kabrin nur, makamın cennet, yoldaşın Hazreti Peygamber Efendimiz, yardımcın Rabbimiz olsun sevgili kardeşim.

Çok kıymetli okuyucularımdan bir Fatiha, üç İhlas istirham ederim.