Bir zamanlar, yalnızca ânın kendisi vardı;
yalın, samimi ve gerçek anlarda saklıydı hayat,
Bazen sevdiklerinle bir arada,
Bazen akşam esen rüzgârla bir başına...
Şimdi ise herkes bir kadrajın peşinde,
bir çerçevenin içine sıkış(tırıl)mış hayat parçaları —
sanki "yaşamak" için
"görülmek" gerekirmiş gibi...
Ne zaman unuttu insanlar?
Bir kuşun kanat sesini,
Bir annenin sessizce saçımızı okşamasını
ve ânı yaşamak için sadece "hissetmenin" yeterli olduğunu?
Bir gülüşü hissetmeden önce donduruyor artık insanlar,
Bir dokunuşu anlamadan çoktan kayda alıyor —
ve sonra da dönüp bakmıyor, baksa da geçip gidiyor.
Çünkü görev tamamlandı;
Yaşanılan sunuldu, arşiv doldu, kalp ise hala bomboş...
Oysa en güzel an(ı)lar, geçip gitmeyen,
fotoğrafı olmayıp, hafızada kalanlardı belki...
Ne bir etiket vardı üstlerinde ne bir tarih...
Sadece biz vardık,
ve ânın saf/yalın kendisi —
sade, kırılgan ve bütün gerçekliğiyle...
Bir dağın zirvesinde oturmak mesela,
bir çiçeğin kokusunu içine çekmek,
Yalnız kalmak veya sevdiğinle beraber olmak.
Bunlar belgelenebilecek değil,
Sadece o an yaşanması gereken şeylerdi oysa...
Ama artık yaşıyormuş gibi yapıyor insanlar.
Çekiyor, kaydediyor, paylaşıyor…
Ve sonra,
O eşsiz ânı yaşayamadan unutuveriyor.
Yaşadığımız anılar, tozlanmış bir dosya değil,
kalbin derinliklerinde yankı bulan izlerdi eskiden.
Oraya kazınan,
bir gülüşün içtenliği,
bir bakışın huzur veren sıcaklığı…
Bunlar, çözünürlükle ve beğenilmekle değil,
Var olmanın anlamıyla ilgiliydi.
Bir gün,
telefonlarımız sessizleştiğinde
ve ekranlar karardığında
geriye ne kalacak?
Kimse sormayacak:
“Kaç kez gözyaşı döktün,
kaç kez duygularını derinden hissettin,
kaç kez sessiz kaldın
ve kaç kez gerçekten yaşadığını tecrübe ettin?”
Makinalara kaydetmeyi bırak.
İçinde bulunduğun ânı olması gerektiği gibi yaşa.
Gözlerini kaldır dar ekrandan.
Bakışına sığmayan göğe bak.
Bir kişinin acısına, sevincine ortak ol.
Şu geçen hayatta farkındalığa erişen yolcu ol.
Unutma! Bu yolculukta kaydetmek yerine yaşamayı seçtiğin anlar,
Sadece sana ait olacak…