Birileri konuşur, susanların yerine,
Kelimeler dökülür, yüreklerinden değil.
Oysa sustukça büyüyenler vardır,
Gözleriyle anlatır, dilleriyle değil.
Bağırmaz herkes acıyı yaşarken,
Kimileri çığlığı içe saklar.
Bir yutkunma, bir bakış yeter bazen,
Sessizlikten ağır söz mü var?
Duyan yoktur, sessiz bir feryadı,
Görmeyen çoktur dolan gözleri.
Ama sustu diye sanma ki yok,
Taşır dağları içindeki özlemi.
Bir annenin merhamet dolu duası,
Bir babanın alnından akan emeğin tatlılığı,
Bir çocuğun düşe kalka yaşama umudu,
Hepsi kalbin sessiz yankısı, bir hecesi…
Kimi koşar, zamana yetişmek için,
Kimi durur, anı yaşamak için.
Her yol varmaz aynı ufka dostum,
Bazen olduğun gibi kalmaktır en doğru gidişe…
Ve unutma...
Sustuğu hâlde var olanlar da var.
Gölge gibi değil, dağ gibi dururlar.
Konuşmazlar belki ama
Duyururlar…
Sessizliğin ağırlığını,
Bağırmayanlar da var!